Ik ben mijn kind verloren, mijn baan kwijtgeraakt, en uiteindelijk mezelf. Verlieskundig, dat ben ik. Door ervaring rijk geworden. Door verlies te ervaren, toe te laten, te doorleven, terwijl het leven doorgaat.

Dat ging niet altijd even makkelijk. Een kind verliezen is in orde van grootte wel het ergste dat me is overkomen. Ook het eerste verlies in mijn leven waar ik me niet zo goed raad mee wist. Na 42 weken zwangerschap werd met een spoedkeizersnee Hidde geboren. Ons eerste kind. Hij was 56 cm. lang, bijna 8 pond zwaar en prachtig mooi om te zien! Hij huilde niet, bewoog niet en ademde niet. Vanaf dat moment is mijn leven voorgoed veranderd. Het woord ‘onbevangen’ werd volledig uit mijn woordenboek gewist. Het mannetje overleefde zijn eigen geboorte en werd opgenomen op de NICU; de intensive care voor baby’s. Daar konden we bij hem zijn, zo veel als mogelijk. Wanneer ons kereltje huilde, was dat mèt tranen maar zonder geluid. 24 Dagen lang mocht ik genieten van het kind dat mij mama gemaakt heeft. 24 dagen leefden we in spanning, want niemand wist wat Hidde mankeerde. Maar wat er ook geprobeerd werd, hij ging niet zelfstandig ademen en bewegen deed hij alleen met zijn vingertopjes en ogen. De boodschap dat zijn situatie niet met het leven verenigbaar was, sneed recht door mijn ziel. De avond voor zijn overlijden mochten we hem voor het eerst in bad doen, en door zijn gewichtloosheid kon hij voor het eerst zijn armen en benen bewegen. Die avond staat in mijn geheugen gegrift als de mooiste en meest intieme avond van mijn hele leven.

De rollercoaster eindigde toen zijn uitzichtloze leventje beëindigd werd door de artsen. Eindelijk konden we naar huis, met ons overleden kindje. Verdoofd, verlamd, verslagen. Dit was niet zoals het hoort te gaan. Het was stil in huis, want ondanks dat ik hem tijdens week 26 van de zwangerschap voor het laatst gevoeld heb, hadden we nooit gedacht aan dit scenario. Thuis kwamen de muren kwamen op ons af. Lege handen, ons kind in een grafje, een paar straten verderop. Op ‘vakantie’ aan zee vonden we rust. Een half jaar later pas wisten we eindelijk dat ons kind aan een ernstige spierziekte geleden had. En dat ik drager was. De jaren die volgden waren pittig. Vriendschappen gingen verloren. Onze wereld was nog maar klein. Maar we waren samen, en hielden hoop en vertrouwen. Vijf jaar en vijf zwangerschappen later waren er twee gezonde kinderen. Ons gezin was compleet.

Het verliezen van mijn werk, negen jaar later, was een gewaarwording van een heel andere orde. Na drie jaar reorganisatie kwam de pijnlijke boodschap. Ofschoon ik voldoende tijd had gehad zelf de regie in handen te nemen, heb ik me overgeleverd aan het lot en aan mijn hoop te mogen blijven. Ik was vervlochten met mijn baan en identificeerde me met het werk dat ik deed. Nadat ik te horen had gekregen dat ik kon vertrekken, kreeg ik de vraag of ik nog even een reorganisatieplan voor een andere afdeling wilde schrijven, om vervolgens definitief boventallig te worden. Dit was de druppel. Ik voelde me zo afgedankt. En onzeker. Ik had beter mijn best moeten doen. Ik had gefaald. Ik was ka-pot. Mijn vermoeidheid weet ik aan bloedarmoede en zwaar ijzertekort, maar, zo bleek later, ik had een fikse burn-out. Naast mijn werk verloor ik nu ook mezelf. Ik was tot niets meer in staat. Er niet meer toe doen, niet meer mee mogen doen, en dat terwijl ik zo loyaal en toegewijd was geweest. Ik voelde me niet gezien, niet erkend.

Door mijn verlieservaringen ben ik echt rock bottom geweest. Gelukkig heb ik ook de weg terug omhoog ontdekt. Ik ben tot inzicht gekomen en heb mijn verliezen kunnen ombuigen naar winst. Door toe te geven aan me rot te voelen, maar ook door aan de slag te gaan met rouwen. Onder andere door fysiek in beweging te komen. Door te wandelen met hond Freek. Hij trok me vooruit, maar hey, ik liep. Elke dag. Ook door rouwarbeid te verrichten en zo gehoor te geven aan zich aan mij opdringend verlies. En door dit af te wisselen met aandacht voor veranderingen, afleiding, nieuwe dingen ondernemen. Weer te gaan leren, een doel te hebben. En door te gaan met leven. Door aan mijn verliezen betekenis te geven, ze te accepteren en vooral dankbaar te zijn dat ik zo intens mocht voelen.

In september 2024 overleed mijn lieve moeder. 14 jaar lang was ze ziek. Haar ziek zijn ging met pieken en dalen, meer dan eens dachten we dat ze het nieuwe jaar niet ging halen, maar toch heeft ze menigeen versteld doen staan van haar vechtlust en kracht. Het laatste jaar ging ze steeds verder achteruit. Lang heeft ze haar pijnlijke ongemakken kunnen verdragen, totdat ze haar leven gingen domineren. Lang heeft ze gevochten, voor zichzelf, voor mijn vader, en voor iedereen die haar zo dierbaar was. Verdoofd door pijnstilling en andere medicatie nam ze steeds meer afstand van het leven en vond ze berusting in het naderende einde. De strijd was gestreden. Mijn mantelzorgtaken hebben veel gevergd, maar ik heb het met liefde gedaan. Toch was het vaak een opgave om het voor iedereen goed te doen. Mantelzorger zijn is onbegrensd in tijd en duur. Toen mijn lijf in protest kwam met steeds meer klachten wist ik dat ik iets anders moest gaan doen. Begrenzen waar dat kon, en toevoegen van datgene dat rust en energie kon brengen.

Met het verlies van mijn moeder ben ik me bewust geworden van mijn eigen rouwmethode; het creëren van een bubbel, waarin ik me veilig en comfortabel voel. De wereld kleiner maken, als het ware, om vervolgens voorzichtig op ontdekking te gaan wat er nog komen mag.

Al deze levenservaringen rondom het thema verlies hebben me veel gebracht. Het is niet voor niets dat ik mijn coachpraktijk heb opgericht rondom dit thema. Bovendien helpen mijn eigen ervaringen om mijn cliënten te begrijpen en te volgen in hun rouwproces, ook al is ieder rouwproces anders. Juist omdat ik als (rouw)professional werk en als zodanig mezelf inzet voor mijn cliënten vind ik ontwikkeling door opleiding, scholing en supervisie belangrijk.

Door mijn jarenlange HR-ervaring aan te vullen met een diepgaande tweejarige EMCC EQA geaccrediteerde opleiding tot professioneel ‘senior Coach Practitioner/Counseler’, aangevuld met de opleiding ‘Integrale traumacoachin’ een trainingen gericht op ‘verlies en rouw’, burn-out preventie en loopbaancoaching, zie ik niet alleen de ‘medewerker’, maar ook de mens achter de medewerker. Door mijn eigen ervaringen begrijp ik diens behoeften en kan ik deze vertalen naar werkgever/Arbo-arts, en zo gerichte interventies aanbieden.